ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΣΕ ΛΗΣΤΕΙΑ, ΕΠΕΙΔΗ «ΔΙΕΚΟΨΕ» ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΑΠΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ

Το βρά­δυ του Σαβ­βά­του 21 Ιου­λίου σε έ­να παρ­κά­κι στον Κο­λω­νό δύο έν­στο­λοι α­στυ­νο­μι­κοί εί­χαν ρί­ξει κά­τω έ­ναν με­τα­νά­στη α­πό το Πα­κι­στάν και τον πα­τού­σαν. Ακού­γο­ντας τις φω­νές α­πό το μπαλ­κό­νι του σπι­τιού του, ο Πέ­τρος Κα­πε­τα­νό­που­λος κα­τέ­βη­κε στο δρό­μο να δει τι γί­νε­ται. «Για­τί πα­τά­τε τον άν­θρω­πο;» ρώ­τη­σε. Ο α­στυ­νο­μι­κός τρά­βη­ξε το πό­δι και α­πά­ντη­σε «δεν τον πα­τάω». Ο δεύ­τε­ρος πλη­σία­σε. «Δεν ή­ταν αυ­τό πά­τη­μα, αυ­τό εί­ναι» και έ­χω­σε με ό­λη του τη δύ­να­μη μια κλω­τσιά στον ή­δη α­κι­νη­το­ποιη­μέ­νο συλ­λη­φθέ­ντα. Για κά­ποιον α­κα­τα­νό­η­το προ­φα­νώς σε αυ­τούς λό­γο, ο δια­μαρ­τυ­ρό­με­νος πο­λί­της συ­νέ­χι­σε να δια­μαρ­τύ­ρε­ται – ού­τε υ­πο­χώ­ρη­σε μπρο­στά στο δί­καιο των πρά­ξεών τους ού­τε τους φο­βή­θη­κε. Οπό­τε εί­παν να τον συλ­λά­βουν. Έτσι, ο Πέ­τρος Κα­πε­τα­νό­που­λος έ­φτα­σε να πα­ρα­πεμ­φθεί την Τρί­τη που μας πέ­ρα­σε στην α­να­κρί­τρια με τις κα­τη­γο­ρίες «α­ντί­στα­ση κα­τά της αρ­χής», «α­πό­πει­ρα α­πε­λευ­θέ­ρω­σης κρα­του­μέ­νου» και «ψευ­δής α­νο­μο­τί κα­τά­θε­ση». Προ­η­γή­θη­κε μια σύ­ντο­μη πα­ρα­μο­νή στο ΑΤ Κο­λω­νού με συ­νε­χή μα­θή­μα­τα για το πώς η α­στυ­νο­μία κά­νει τη δου­λειά της και δεν πρέ­πει να πα­ρεμ­βαί­νου­με στο έρ­γο της για­τί βά­ζου­με σε κίν­δυ­νο τους α­στυ­νο­μι­κούς (πράγ­μα­τι, αν τους δια­κό­ψεις την ώ­ρα που κλω­τσά­νε μπο­ρεί να πά­θουν κα­μιά ε­ξάρ­θρω­ση ή να πά­ρουν κα­μιά τρο­μά­ρα) και τρεις δια­νυ­κτε­ρεύ­σεις στη ΓΑ­ΔΑ, ό­που ο ί­διος χα­ρα­κτή­ρι­σε την κα­τά­στα­ση φρι­κτή: η βρό­μα εί­ναι α­δια­νό­η­τη και οι κρα­τού­με­νοι κοι­μού­νται «α­γκα­λιά» δυο δυο σε έ­να στρώ­μα. «Άκου­σα δε­κά­δες ι­στο­ρίες ξυ­λο­δαρ­μών α­πό ό­λα τα Α.Τ. της Αθή­νας και εί­δα δυ­στυ­χώς ό­τι πο­λύς κό­σμος το βιώ­νει αυ­τό πλέ­ον ως μέ­ρος της ποι­νής του», μας εί­πε.

Τρί­τη πρωί, λοι­πόν, ο Πέ­τρος Κα­πε­τα­νό­που­λος στά­θη­κε μπρο­στά σε μια α­να­κρί­τρια και μια ει­σαγ­γε­λέα, με συ­μπε­ρι­φο­ρά α­πό α­πό­το­μη μέ­χρι ει­ρω­νι­κή, για να α­κού­σει, προς με­γά­λη έκ­πλη­ξη του ί­διου αλ­λά και των ε­κα­τό πε­ρί­που φί­λων, συ­να­δέλ­φων και συ­ντρό­φων του α­πό λαϊκές συ­νε­λεύ­σεις και αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­να εγ­χει­ρή­μα­τα, ό­τι κα­τη­γο­ρεί­ται ε­πι­πλέ­ον για έ­να κα­κούρ­γη­μα(!), για συ­νέρ­γεια σε λη­στεία (ή­τοι στην αρ­πα­γή τσά­ντας την ο­ποία ο πα­κι­στα­νι­κής κα­τα­γω­γής κρα­τού­με­νος ο­μο­λό­γη­σε ό­τι εί­χε δια­πρά­ξει νω­ρί­τε­ρα). Όταν ο ί­διος και η δι­κη­γό­ρος του ζή­τη­σαν ε­ξη­γή­σεις γι’ αυ­τή την πρω­το­φα­νή αυ­θαι­ρε­σία η ο­ποία δεν προέ­κυ­πτε καν α­πό τις κα­τα­θέ­σεις των α­στυ­νο­μι­κών, πή­ραν την α­πά­ντη­ση: «Έχουν δει πολ­λά τα μά­τια μας»!
«Οι α­στυ­νο­μι­κοί με συ­μπε­ρι­φο­ρά Χρυ­σαυ­γί­τη δεν δέ­χο­νται πια ού­τε λε­κτι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση, το βλέ­που­με πα­ντού αυ­τό. Η α­να­βάθ­μι­ση ό­μως της υ­πό­θε­σης εί­ναι μή­νυ­μα εκ­φο­βι­σμού σε ό­ποιον αρ­θρώ­νει λό­γο σε ε­πί­πε­δο δι­καιω­μά­των, αν­θρώ­πι­νων, κοι­νω­νι­κών, ερ­γα­σια­κών», δή­λω­σε ο Πέ­τρος Κα­πε­τα­νό­που­λος στην «Επο­χή». «Ακό­μα κι ε­μείς οι ί­διοι στην αρ­χή δεν ε­κτι­μή­σα­με ως σο­βα­ρή την υ­πό­θε­ση, εί­πα­με ας βρού­με κι έ­να δι­κη­γό­ρο… Όμως η κα­τα­στο­λή και η τρο­μο­κρα­τία έ­χουν αλ­λά­ξει ε­πί­πε­δο και πρέ­πει κι ε­μείς να αλ­λά­ξου­με το ε­πί­πε­δο της α­ντι­πα­ρά­θε­σής μας μα­ζί τους. Χρειά­ζε­ται ό­σο το δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρη κι­νη­το­ποίη­ση, δη­μο­σιο­ποίη­ση τέ­τοιων κα­τα­στά­σεων σε λαϊκές συ­νε­λεύ­σεις και γει­το­νιές. Χρειά­ζε­ται να δυ­να­μώ­σου­με την αλ­λη­λεγ­γύη μας».
Η τα­κτι­κή δι­κά­σι­μος α­να­μέ­νε­ται να ο­ρι­στεί, στο με­τα­ξύ ο Πέ­τρος Κα­πε­τα­νό­που­λος α­φέ­θη­κε ε­λεύ­θε­ρος χω­ρίς πε­ριο­ρι­στι­κούς ό­ρους, ε­νώ ο συ­γκα­τη­γο­ρού­με­νός του έ­χει την υ­πο­χρέω­ση να δί­νει «πα­ρών» στο α­στυ­νο­μι­κό τμή­μα.
Οι λαϊκές συ­νε­λεύ­σεις Πε­ρι­στε­ρίου και Κο­λω­νού, ό­που ερ­γά­ζε­ται και ζει α­ντί­στοι­χα ο Π.Κ. και στις ο­ποίες συμ­με­τέ­χει, πραγ­μα­το­ποίη­σαν ή­δη μια συ­νά­ντη­ση σχε­τι­κά με το θέ­μα, ε­νώ α­πό το Πε­ρι­στέ­ρι κυ­κλο­φό­ρη­σε α­πό την πρώ­τη στιγ­μή έ­να κεί­με­νο το ο­ποίο με­τα­ξύ άλ­λων α­να­φέ­ρει: «Ο Πέ­τρος ερ­γά­ζε­ται χρό­νια στον Ο­Α­ΕΔ Πε­ρι­στε­ρίου, έ­χο­ντας τα­ξι­κή θέ­ση στα προ­βλή­μα­τα ντό­πιων και με­τα­να­στών ερ­γα­ζο­μέ­νων, ε­πι­σφα­λών και α­νέρ­γων. Τον έ­χου­με ζή­σει μέ­σα α­πό τους ερ­γα­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες, τό­σο στο Πε­ρι­στέ­ρι ό­σο και κε­ντρι­κά. Αυ­τό που τον χα­ρα­κτη­ρί­ζει πά­ντα εί­ναι η τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση, η α­ξιο­πρέ­πεια και η αλ­λη­λεγ­γύη. Η α­ντί­δρα­ση του ε­νά­ντια στην α­στυ­νο­μι­κή αυ­θαι­ρε­σία δε μας ξαφ­νιά­ζει, αλ­λά τη θεω­ρού­με αυ­το­νό­η­τη για τη στά­ση ζωής του. Κα­ταγ­γέλ­λου­με την κρα­τι­κή βία και την α­στυ­νο­μι­κή τρο­μο­κρα­τία που έ­χουν γί­νει κα­θη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο, σε κά­θε γει­το­νιά και σε κά­θε χώ­ρο δου­λειάς α­πέ­να­ντι σε ό­ποιον αμ­φι­σβη­τεί, α­ντι­στέ­κε­ται και δια­μαρ­τύ­ρε­ται. Στο πρό­σω­πο του Πέ­τρου ποι­νι­κο­ποιεί­ται η αν­θρώ­πι­νη α­ξιο­πρέ­πεια και η αλ­λη­λεγ­γύη. Στη θέ­ση του θα μπο­ρού­σε να βρί­σκε­ται έ­νας α­πό ε­μάς».

Ρό­ζα Κο­βά­νη - Η ΕΠΟΧΗ